Het album van de Britse gitarist Richard Thompson, "Ship to Shore", dient als een aangrijpende herinnering aan zijn blijvende aanwezigheid in de muziekscène, want dit nieuwe album maakt een einde aan een onderbreking van zes jaar, de langste pauze uit zijn carrière.  Zijn doorgaans productieve tempo werd gedeeltelijk vertraagd door de voltooiing van zijn boeiende memoires uit 2021, "Beeswing: Losing My Way and Finding My Voice 1967-1975". Al meer dan een halve eeuw maakt Thompson albums vol nieuwsgierige karakters, liefdesklaagzangen, donkere akkoorden, donkere humor en weergaloos gitaarwerk. Dat maakt elke release een reden voor een feestje, wat ook het geval is met zijn nieuwe album, want dit  is een juweeltje! Na twintig soloalbums en belangrijke bijdragen aan de folkmuziek benadrukt dit album zijn kenmerkende stem en meesterlijke gitaarspel. Ditmaal onderzoekt deze plaat thema's als demonen en geesten, angst en vrees, moeilijke tijden, PTSS en hartzeer … veel hartzeer, terwijl zijn liefde voor eclectische muziekstijlen wordt gevierd. Opgenomen in Woodstock, New York omvat zijn gedreven ritmesectie, bassist Taras Prodaniuk en drummer Michael Jerome. David Mansfield zorgt af en toe voor wat mooi vioolspel. "Ship to Shore" mixt rock, folk en een reflecterend verhaal, wat misschien een niet al te ver einde betekent van de 75 jarige voortdurende muzikale reis.

Na twintig soloalbums en talloze bijdragen aan enkele van de meest geliefde volksmuziek van de afgelopen honderd jaar, is het geruststellend om weer nieuw werk uit de Thompson-oceaan te zien binnenkomen. En zoals ik reeds vernoemde, zijn stem blijft net zo uniek als altijd, zijn gitaarspel is even behendig en zijn vermogen om zijn helft een groter geheel te laten worden, wanneer hij naast een vrouwelijke stem wordt geplaatst, is zo aangenaam als het ooit is geweest. Denkelijk is ​​zijn nieuwe plaat met zijn meer rockende songs voor sommigen misschien iets te zwaar. De bonkende drums van Michael Jerome en een wervelende gitaar dreigen het openende "Freeze" te overweldigen, het is een meer Keltisch-Afrikaans nummer dat de haveloosheid van besluiteloosheid overbrengt, het onvermogen om een ​​risico te nemen of vooruit of achteruit te gaan. Als "Freeze" ons vertelt over een emotionele verlamming en eerder een oproep om actief te blijven is, raken de golvende mineurakkoorden van "The Fear Never Leaves You" soortgelijke thema's aan als de emotionele hel van PTSS en de daaraan verbonden verlammende schade. Hier is Thompson meer melancholischer, en klinkt de gitaar zeer ijzig.  En opnieuw klinkt de backing vocals van Zara Phillips zeer hypnotiserend tot dat Thompson eindelijk losgaat met een gitaarsolo.  De springerige, levendige viool van David Mansfield en zwevende harmonieën creëren lagen van verheven geluid in een ode aan een vrouw wier liefde iets mystieks is in "Singapore Sadie". Deze song was de eerste single van "Ship to Shore" en zorgt voor een vonk met festivalsmaak, de eerste uiterlijke hints van iets meer folk gevoel, waardoor Thompson’s penportret tot leven kan exploderen.

Als "Trust" ons door een carnavalesk muzikaal landschap loodst waarin niets lijkt zoals het is en vertelt dat liefde verblindt, verwarring veroorzaakt, fout gaat en weg smelt weg, drijft het luchtige calypso-folk getinte "Lost in the Crowd" in een reflectie op de mogelijkheden van wat had kunnen zijn en de spijt van het verlies dat heeft plaatsgevonden, terwijl het hectische tempo van "Maybe" het verlangen oproept naar een vrouw die zich misschien niet bewust is van het bestaan ​​van de zanger, maar van wie hij hoopt dat ze samen kunnen zijn.  "The Old Pack Mule" heeft een zonovergoten kwaliteit, het is bijna een woestijnblues,  en geworteld in de traditie, is dit een lekker deuntje met toepasselijk griezelige gitaar en een meezingkoor met Phillips.  "The Day That I Give In" is ook somber, maar heeft een heerlijke Spaanse akoestische toets en Thompson schittert hier weer met zijn aangename stem. Zoals bij een groot deel van het album is er een voelbaar gevoel dat dit nummer 'live' is opgenomen, het geeft het geheel een echte directheid. We vinden veel hoogtepunten op dit album en dan moeten we ook "Turnstile Casanova", aangedreven door een heldere gitaarklank en gemoedelijke zang, en "Life's a Bloody Show", het verhaal over een dode ziel zeker vermelden. Het album wordt afgesloten met een sluw nummer, "We Roll", en denkt Thompson na over het kofferleven dat het resultaat is van zijn nog steeds drukke concertschema, dus eerder een lofzang op het leven onderweg en een bedankje aan de fans voor alle liefde die ze hem door de jaren heen hebben getoond. Thompson wil niet alleen iedereen eraan herinneren dat hij nog steeds op avontuur is, hij wil ook dat iedereen weet hoe groot zijn liefde voor muziek nog steeds is. Hij zwaait en verdrinkt niet. Hoewel het zes jaar geleden is sinds Thompson's laatste album, "13 Rivers" uit 2018, illustreren de twaalf nummers op zijn nieuwe album dat hij geen terrein heeft verloren. "Ship to Shore" is het wachten waard geweest omdat het album aan zijn consistent hoge standaard voldoet en tegelijkertijd als geen ander klinkt. Hij heeft nog nooit zo goed gezongen, en zijn grillige solo’s zijn beknopte, constante wonderen.